Toen ik op mijn dertigste trouwde, had ik niets op mijn naam staan. Ik was niet arm, maar ik had zeker geen spaargeld, familiebezit of sociale zekerheid. Mijn vrouw, Clara, kwam uit een vergelijkbare achtergrond. Haar familie was niet rijk en haar enige nog levende familielid was haar vader, een rustige man genaamd Leonard, in de zeventig. Hij leefde van een bescheiden militair pensioen en was na de dood van zijn vrouw vele jaren eerder gewend geraakt aan eenzaamheid.
Kort na onze bruiloft trok Leonard bij ons in. In eerste instantie leek het vanzelfsprekend. Clara wilde haar vader dichtbij hebben, en ik respecteerde dat. Maar ik had nooit verwacht dat hij langer dan twintig jaar bij ons zou blijven.
Twintig jaar lang leverde hij geen financiële bijdrage. Hij betaalde nooit rekeningen, deed nooit boodschappen en hielp nooit met huishoudelijke klusjes. Zelfs met zijn kleinkinderen bemoeide hij zich zelden. Buren fluisterden achter de gordijnen en noemden hem een profiteur, en soms vroeg ik me af of ze gelijk hadden.
Ik probeerde geduldig te zijn. Na lange, vermoeiende werkdagen kwam ik thuis en trof de koelkast halfleeg aan, terwijl Leonard rustig de krant zat te lezen in de woonkamer met een kop thee in zijn hand. Ik mompelde eens zachtjes: « Het moet fijn zijn om geen verantwoordelijkheden te hebben. » Maar ik sprak nooit zo hard dat hij me kon horen.
Elke keer dat ik me gefrustreerd voelde, herinnerde ik mezelf eraan dat hij oud werd. Hij was Clara’s vader, en iemand moest voor hem zorgen. Iemand moest hem veilig en comfortabel houden. Dus slikte ik mijn irritatie weg, onderdrukte die en ging verder.
Het leven verliep in dit rustige ritme. Onze kinderen groeiden, onze rekeningen stapelden zich op, waardoor we soms van salaris naar salaris moesten leven. Leonard bleef een stille toeschouwer, alsof hij deel uitmaakte van het meubilair, niet helpend noch hinderend, gewoon aanwezig.
Op een ochtend veranderde alles. Clara had ontbijt voor hem klaargemaakt – een kommetje havermout – en toen ze hem ging roepen, trof ze hem roerloos in zijn leunstoel aan, zijn handen gevouwen in zijn schoot. Leonard overleed vredig in de nacht.
De begrafenis was bescheiden en volledig door ons betaald. Ik had geen bezwaar tegen de kosten. Op een vreemde manier voelde het alsof ik mijn laatste plicht vervulde tegenover een man die zo lang onopvallend onder ons had geleefd.
Drie dagen later ging de deurbel. Een man in een elegant pak stond op onze veranda met een aktetas.
“Bent u Thomas Green?” vroeg hij.
Ik knikte voorzichtig.
