Die avond fluisterde Lily: « Mam… heb je iets gedaan? »
Ik glimlachte flauwtjes. « Laten we zeggen dat je stiefmoeder vandaag over verlies heeft gehoord. »
Haar ogen werden groter en toen zachter. « Dank je wel. »
Ik kuste haar voorhoofd. « We zorgen voor een nieuwe machine – een nog betere. »

Toen besefte ik nog niet hoe ver dat moment zou reiken.

De volgende dag belde Mark woedend. « Je bent te ver gegaan, Anna! Die fiets heeft duizenden gekost! »
Ik lachte bitter. « Lily’s droom ook. Het verschil? Ze heeft de hare verdiend. »

Stilte. Toen werd zijn stem harder. « Je had dit anders kunnen aanpakken. »
« Dat heb ik gedaan, » zei ik. « Precies zoals jij deed door te kijken. »

Het nieuws verspreidde zich snel. Rachel plaatste een vage tirade over « gekke exen », in de verwachting dat er medelijden zou zijn. In plaats daarvan stelden mensen vragen over Lily, over de naaimachine. De reacties stroomden binnen: « Heb je de eigendommen van een kind vernield? » « Dat is walgelijk. » « Klinkt als karma. » Binnen een paar dagen was de post verdwenen.

Ondertussen verspreidde Lily’s verhaal zich stilletjes door haar school. Een leraar bracht haar in contact met een lokale non-profitorganisatie die creatieve subsidies aan tieners verstrekte. Ze gaven haar een opgeknapte professionele naaimachine cadeau – geavanceerd, digitaal, prachtig. Toen ze hem opende, begonnen haar ogen helderder te stralen dan ik in maanden had gezien.

« Ik denk dat slechte mensen ook goede dingen kunnen laten groeien, » fluisterde ze. Ik glimlachte. « Soms heb je gewoon iemand nodig die voor je opkomt. »