Het Laatste Avondmaal
Het was de bedoeling dat het gewoon weer een zondagsdiner zou zijn.
Gebraden kip. Te veel wijn. Een geforceerd gesprek aan de ‘nette’ tafel van mijn moeder – de tafel waar we als kind niet mochten komen, tenzij het op de kalender stond . De datum stond in het rood gemarkeerd op mijn telefoon:
Eten bij mama – 18:00 uur. Lach. Begin geen ruzie.
Onderweg knisperden de herfstbladeren onder de banden, de lucht was zachtgrijs en rook naar houtrook, en iemand in de buurt was overgebleven bladeren aan het verbranden. Mijn man, Evan, kneep in mijn hand op het stuur.
‘Klaar?’ vroeg hij.
‘Dat zal ik altijd doen,’ zei ik – onze code voor absoluut nee, maar we gaan toch, want… familie .
Op de achterbank zat mijn achtjarige dochter, Chloe, helemaal verdiept in haar eigen wereldje van opwinding. Ze klemde een met folie bekleed dienblad stevig tegen haar borst, alsof ze elk moment kon wegvliegen als ze het niet vasthield.
Ze was al sinds zeven uur ‘s ochtends wakker, met een schort om en haar haar in een scheve paardenstaart, staand op een stoel bij het aanrecht. Vier ladingen cupcakes. De eerste was aangebrand. De tweede wilde niet rijzen. De derde viel uit elkaar toen ze hem uit de vorm probeerde te halen.
De vierde keer keek ze me serieus aan en zei: “Ik geef niet op, mam. Oma zal dolblij zijn.”
En het is haar gelukt. Vanillecupcakes, roze glazuur, regenboogstrooisel. Een beetje asymmetrisch, een beetje rommelig, maar met veel moeite en trots.
‘Denk je dat oma ze leuk zal vinden?’ vroeg ze minstens vijf keer in de auto.
‘Ze zal van ze houden,’ loog ik, want dat is wat moeders doen als ze nog steeds hopen dat hun eigen moeders deze keer anders zullen zijn.
