Jaren later richtte Edward ter ere van Margaret een stichting op voor moeders in nood. Tijdens de openingsceremonie stond Celeste voor een zaal vol vrouwen die hun leven weer hadden opgebouwd. Aurora speelde vlakbij, haar lach was fel. Margaret keek vanaf de eerste rij toe, haar tengere handen gevouwen van trots, terwijl Edward toekeek met de stille kracht van een man die zijn familie had hervonden.
Celeste begon zachtjes aan haar toespraak. « Ooit stond ik buiten deze poorten met niets. Vandaag sta ik erbinnen met alles wat ertoe doet. Zelfs in de donkerste honger kan hoop een deur openen als iemand ervoor kiest te luisteren. »
Het publiek stond op en gaf een daverend applaus.
Voor het eerst in tientallen jaren was de familie Aldridge compleet en Celeste wist dat ze nooit meer hoefde te bedelen.
