“Ik denk dat ze ademen, maar heel langzaam.” Vanessa hoorde de angst in Lilys stem, maar er klonk ook een stille kracht door. Het kleine meisje hield zich staande ondanks de onvoorstelbare angst.
« Dank je wel, Lily. Je bent zo dapper. Blijf tegen me praten, oké? Hulp est heel dichtbij. » Vanessa hoorde het vage geluid van sirenes op de achtergrond. Ze wisten dat de reddingswerkers snel zouden zijn, maar elke seconde leek een eeuwigheid te ren.
“Hoe zie ik mezelf over het water en wat is het?” vroeg Vanessa voorzichtig, in een poging Lily aan te moedigen om te praten en haar ervan te weerhouden in paniek te raken.
‘We hebben gehoord wat hij zei,’ zei Lily trillend. « Papa wilde altijd in de boomhut repareren omdat het oud en gerafeld was. Meneer Parker kwam hem helpen. Ze lachten en complete grapjes, en toen… toen vielen ze. »
Vanessa’s gedachten raasden door het huis. Ze hadden talloze noodoproepen ontvangen, maar dit verhaal door de ogen van een soort horen, maakte het des te aangrijpender. Je kunt het via de telefoon van Lily naar je sturen.
“Heb je huisdieren de iemand anders thuis?” vroeg Vanessa, in een poging om de situatie beter te maken in te chatten.
