Elara’s pad was niet zonder horten en stoten. Het leven is geen perfect gemetste muur, het is een veld met wilde bloemen. De onzekerheid van de kunstenaarsbestaan, de kritiek, de periodes van droogte waarin de woorden zich schuilhielden, het waren allemaal beproevingen. Maar ze liet zich niet uit het veld slaan. De drang om te schrijven was te sterk, te diep in haar verankerd.
Ze werd stadsdichter in een kleine, charmante stad aan het water, waar haar gedichten overal opdoken – op gevels, in etalages, op festivalaffiches. Later werd ze de stem van een museum, waar ze de stilte van de kunstwerken in klanken wist om te zetten. Haar werk was een reflectie van het leven zelf, met zijn vreugde en verdriet, hoop en wanhoop, chaos en orde.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Advertentie
