Na een van de bijeenkomsten kwam een jong meisje naar haar toe, haar ogen nat, haar stem trilde.:
In elk van je verhalen zag ik mezelf. Ik weet niet waar ik moet beginnen.…
Sophia greep haar bij de arm.:
“Je begint nu. Het moment dat je weet dat je meer verdient. Ik ben hier. Je bent niet alleen.
**
Een paar jaar later zat Sofia in een gezellig café met een laptop. Ze schreef een artikel voor de stichting. In de buurt keek een andere vrouw door een folder over het helpen van slachtoffers van geweld. Om haar pols is een eenvoudige armband met de inscriptie:
“Mijn kracht zit in mij.”
Sophia glimlachte.
Het leven had haar niet gespaard. Maar het leerde haar wie ze echt is.
