Je kon een speld horen vallen. De minnares, plotseling ongemakkelijk, liet de arm van mijn man los.
Hij draaide zich naar me om, zijn mond halfopen, niet in staat een woord te zeggen. Ik haalde alleen mijn schouders op en glimlachte zachtjes.
— « Je zei dat ik geen rechten had? » zei ik, terwijl ik naar de deur liep.
Ik stopte de sleutels die ik in mijn zak had bewaard en draaide het slot om. Mijn slot, nu…
— « U hebt dertig minuten om het pand te verlaten, » voegde Meester Lambert eraan toe, terwijl hij op zijn horloge keek.
Mijn man wilde protesteren, maar de notaris onderbrak hem abrupt:
— « U bent momenteel een bewoner zonder rechten of titel. Als u weigert te vertrekken, starten we een ontruimingsprocedure. En geloof me, die zal snel verlopen. »
Ik haalde mijn dozen één voor één uit de kofferbak en bracht ze terug naar binnen. Deze keer was ik het die glimlachte.
De vrouw des huizes vertrok zonder een woord te zeggen, vol schaamte, en hij, mijn lieve man, bleef daar staan, niet in staat te geloven wat er zojuist gebeurd was.
Met een zucht van verlichting sloot ik de deur achter me.
—
Moraal van het verhaal:
laat nooit iemand in de steek zonder te weten wat het lot voor je in petto heeft. Soms is wat je denkt dat een overwinning is, slechts een voorbode van je eigen ondergang.
