Ondertussen haalde Dans ondergang de krantenkoppen. Andere bedrijven namen er nota van en de discussie over intimidatie en racisme op de werkvloer laaide in alle sectoren weer op.
Maanden later, tijdens een jaarlijkse bedrijfsbijeenkomst, benadrukte Richard Angela’s veerkracht. « Soms begint verandering op een pijnlijke manier », vertelde hij het publiek. « Maar het zijn mensen zoals Angela die ons eraan herinneren dat stilte geen optie is. »
Angela stond op onder applaus. Ze had niet in de schijnwerpers willen staan, maar ze begreep het belang van haar verhaal. Het ging niet alleen om haar – het ging om elke medewerker die in stilte had geleden.
De herinnering aan dat vernederende moment deed nog steeds pijn, maar er kwam ook iets onverwachts uit voort: een beweging voor verantwoording, respect en rechtvaardigheid.
En hoewel Angela nooit de koffie op haar blouse of de woorden die als messen sneden, zou vergeten, wist ze dat ze iets veel groters had bereikt: de erkenning dat haar stem ertoe deed en dat echte verandering mogelijk was.
