Het was geen lange knuffel. Het was voorzichtig, onzeker. Maar het was een begin.
In de weken die volgden, begon Jason Ava regelmatig te zien—eerst op openbare plaatsen met Emily in de buurt, en vervolgens geleidelijk een-op-een. Ze deden het rustig aan. Ava stelde moeilijke vragen. Jason heeft ze nooit ontweken. Hij vertelde haar over de test, over hoe hij Emily de schuld had gegeven zonder bewijs, en hoe hij de schuld sindsdien had gedragen.
Emily en Jason begonnen voorzichtig te co-ouderschap, zonder oude wonden te heropenen. Ze waren nooit meer romantisch, maar ze vonden vrede en respect.
Toen Ava elf werd, vroeg ze Of Jason naar haar schoolspel kon komen. Hij zat op de eerste rij met Rachel en zijn twee jonge zonen, allemaal juichend voor haar. Die avond, toen ze ijs aten, fluisterde Ava tegen Jason: “Bedankt voor het komen, pap.”
Jason glimlachte en verstikte zijn tranen.
“Daar hoef je me nooit meer voor te bedanken”, zei hij. “Ik zal altijd opdagen nu.”
En dat deed hij.
