Meneer Reynolds keek even naar Linda, die zich bij hen had gevoegd, en toen weer naar Sarah. « U hebt gelijk dat u om zekerheid vraagt. Als u toestemming geeft, kunnen we definitieve tests aan het dossier toevoegen: een DNA-bevestiging. Het is niet standaard omdat onze bestaande protocollen robuust zijn, maar we kunnen het. »
‘Doe het,’ zei Sarah, terwijl ze haar handen zo strak vouwde dat haar knokkels bleek werden.
Mark pakte haar vingers vast en ze liet het toe.
Wachten op het antwoord dat hen zou laten ademen
De laborant arriveerde met vriendelijke ogen en vaste handen. Hielprikken. Wattenstaafjes. Etiketten dubbel gecontroleerd, driemaal gelezen, gescand met een draagbaar apparaat dat bij elke match zachtjes piepte.
De uren tussen het verzamelen en de uitslag waren elastisch – lang en ze kwamen en gingen weer terug. Verpleegkundigen kwamen en gingen vriendelijk. Emily kroop in de stoel bij het raam, haar hoodie een kleine cocon. Op een gegeven moment fluisterde ze: « Mam, zelfs als iemand een fout maakt… zullen we nog steeds van haar houden. Toch? »
Sarah kuste haar haar. « Juist. Liefde is geen label. Maar de waarheid doet er ook toe. »
Tegen de avond kwam dokter Patel langs en pakte een stoel. « Ik weet dat wachten soms voelt als de langste gang, » zei ze. « Wat er ook in de krant staat, we loodsen u erdoorheen. »
« Wend je hier ooit aan? » vroeg Sarah, niet beschuldigend, maar gewoon moe.
« Aan de intensiteit van families die diep liefhebben? » Dr. Patel glimlachte flauwtjes en oprecht. « Ik hoop het niet. »
