Later die avond kwam Ethan de kamer binnen met een merkwaardige verlegenheid. « Mam vertelde me dat je mijn broer bent, » zei hij. « Wil je spelen? »
Noah aarzelde even en glimlachte toen – een kleine, onzekere glimlach die Laurens hart zowel pijn deed als heelde.
Weken verstreken. Lauren concentreerde zich op therapiesessies, juridische procedures en hielp Noah zich aan te passen aan zijn nieuwe leven. Ze richtte ook een organisatie op voor vermiste en dakloze kinderen, die ze de naam **The Mark of the Angel Foundation** gaf – ter ere van Noahs moedervlek.
Op een avond, terwijl hij de twee jongens instopte, fluisterde Noah: « Mam… ik dacht dat niemand me ooit zou vinden. »
Lauren streek door zijn haar en kuste zijn voorhoofd.
« Ik ben nooit gestopt met proberen, » zei ze. « En dat zal ik ook nooit doen. »
Buiten was de regen gestopt.
Binnen was, voor het eerst in vijf jaar, een huis weer compleet.
