Julien verwachtte een weigering en antwoordde eenvoudig: « Breng een bordje mee voor mijn kleine gast. » Iedereen is verbaasd. Het meisje kan haar oren niet geloven. Hij glimlacht naar haar en trekt een stoel naar achteren: « Kom, ga zitten, Inès. Vanavond ben je mijn gast. »
De beschaamde ober brengt een warm bord. Julien houdt haar in de gaten, geeft haar een glas water en zegt dat ze rustig aan moet doen. Hij luistert naar haar verhaal: een moeder die te vroeg is vertrokken, een afwezige vader, dagenlang zonder eten.
Wanneer de menselijkheid
om hen heen de overhand neemt, verandert het gefluister in stiltes vol reflectie. Sommige klanten slaan hun ogen neer, anderen vegen discreet een traan weg. Julien pakt Inès’ hand en fluistert haar toe: « Je hebt niets te bewijzen. Je verdient het om verzorgd te worden. »
Hij laat haar niet alleen. Hij neemt haar mee. Die avond biedt hij haar niet alleen een maaltijd aan. Hij belooft haar een tweede kans.
Waar dit verhaal ons aan herinnert
