Uiteindelijk kwamen de verhalen naar boven: over nachten doorgebracht in verlaten gebouwen, over hoe je genegeerd werd, onzichtbaar was en onderdrukt werd door een stad die alleen maar om rijkdom en aanzien gaf.
« Niemand heeft me geholpen, » zei hij. « Dus heb ik mijn eigen weg gebouwd. Maar ik zwoer dat als ik ooit een kind zoals ik zou zien… ik niet zou wegkijken. »
Emily huilde om de jongen die hij was geweest. Om de muren die hij had gebouwd. Om de wereld die hem in de steek had gelaten.
Vijf jaar later stond ze op het podium in New York om haar afscheidsrede uit te spreken.
« Mijn verhaal begon niet bij Columbia, » zei ze. « Het begon op de stoepen van Chicago – met een vraag, en een man die dapper genoeg was om die te beantwoorden. »
De zaal huilde.
Maar het echte moment kwam toen ze thuiskwam.
In plaats van te beginnen over vacatures of een vervolgopleiding, hield Emily een persconferentie en deed ze een schokkende aankondiging:
Ik lanceer de ‘Can I Eat With You?’ Foundation, om dakloze kinderen in de VS te voeden, onderdak te bieden en onderwijs te bieden. De eerste donatie komt van mijn vader, Richard Evans, die 30% van zijn nalatenschap heeft toegezegd.
Het verhaal werd landelijk nieuws. Donaties stroomden binnen. Beroemdheden zegden hun steun toe. Vrijwilligers meldden zich massaal aan.
En dat allemaal omdat één hongerig meisje het aandurfde om een plekje aan tafel te vragen – en één man ja had gezegd.
Elk jaar op 15 oktober keren Emily en Evans terug naar diezelfde bistro.
Maar ze zitten niet binnen.
Ze zetten tafels op de stoep.
En ze serveren maaltijden – warm, vullend en zonder vragen te stellen – aan elk kind dat komt opdagen.
Want er was eens een tijd waarin één bord eten alles veranderde.
