Help ons.
Enkele minuten later kwam een zwarte SUV met piepende remmen tot stilstand. Olivia sprong eruit, de regen plakte haar haar tegen haar gezicht. Ze nam de baby in haar armen en stormde naar binnen.
« Behandel haar nu, » beval ze. « Laat alles op mijn rekening komen. Maar als je nog een seconde wacht, koop ik dit ziekenhuis en vervang ik jullie allemaal. »
De dokters gehoorzaamden. Tegen zonsopgang was de koorts gezakt. De tweeling sliep vredig.
Olivia verliet Marcus’ zijde die nacht niet. Ze vroeg niet om dankbaarheid en bleef gewoon. De volgende ochtend zei de dokter wat Olivia al wist: « Ze hebben niet alleen medicijnen nodig. Ze hebben stabiliteit nodig. Ze hebben een thuis nodig. »
Toen besefte Olivia dat mannen altijd achter haar rijkdom aan zaten, maar Marcus had haar iets groters laten zien: de onwrikbare liefde van een vader die niets meer had, maar toch alles gaf.
Het was in eerste instantie geen romantiek. Het was dieper: het bewijs dat ware liefde bestaat, zelfs in vodden.
Maanden later, met Olivia’s stille steun, vond Marcus werk, een appartement en kinderopvang. Hun levens verweven zich soms in nachtelijke telefoongesprekken, soms in lachen om de tweeling.
En op een avond, terwijl ze de kleine meisjes door het park zag rennen, besefte Olivia de waarheid: Marcus had haar gegeven wat geen enkel imperium haar kon geven. Een herinnering dat de grootste rijkdommen in het leven niet in dollars worden geteld, maar in het hart worden gedragen.
