Charli vertelde over het verdriet dat ze had omdat ze niet van de twaalfde week van haar zwangerschap kon genieten zoals de meeste andere moeders.
“Maar terwijl de meeste mensen met 12 weken zwangerschap de vreugde vieren dat ze hun zwangerschap kunnen aankondigen, stond ik in de rij voor een vlokkentest (CVS, vergelijkbaar met een vruchtwaterpunctie). Dat is een enorme naald in mijn buik om een monster van de placenta te nemen. Deze heeft een kans van 2% op een miskraam, om de genetische samenstelling van mijn baby te testen.”
Hun dochters, de tweejarige Tully en de vierjarige Tilba, hebben een van de twee vormen van dwerggroei. Toen Charli zwanger werd van haar derde kindje, wachtten ze af welke van de vier mogelijkheden hun baby had.
1. We zouden een baby van gemiddelde lengte krijgen
. 2. Onze baby zou Achondroplasie hebben, dezelfde vorm van dwerggroei als ik.
3. Onze baby zou Geleofysische Dysplasie hebben, dezelfde vorm van dwerggroei als Cullen.
4. Onze baby zou beide genetische variaties erven, bekend als « dubbel dominante dwerggroei », wat volgens alle professionele medische evaluaties fataal zou zijn bij de geboorte. Ik zou de keuze hebben gehad om door te gaan en te zien hoe het zou gaan, of om de zwangerschap te beëindigen, mocht dit gebeuren.
Charli zei dat de realiteit van hun situatie is dat ze wachtte om erachter te komen: « Of ik dit kleintje in maart 2021 ter wereld kan brengen, of dat zijn of haar reis hier eindigt. »
