« Ze is hier, » antwoordde Sophie zachtjes. « Ze heeft me even geleend. »
De bikers vormden een ketting om Jonas de helling op te helpen. Toen de deuren van de ambulance sloten, liet Sophie eindelijk los. Ze stond daar piepklein en trillend in met bloed bevlekte pailletten, omringd door geharde mannen die haar plotseling als iets heiligs beschouwden.
In de weken die volgden, bevestigden artsen dat Jonas het alleen overleefde doordat er bijna onmiddellijk druk op de slagader was uitgeoefend. Ze konden niet verklaren hoe een kind precies wist wat het moest doen, noch hoe ze namen, bloedgroepen en liedjes leek te kennen die geen vreemde kon kennen.
Sophie haalde alleen haar schouders op. « Isla heeft het me laten zien. »
De Black Hounds Motorcycle Club nam Sophie daarna in hun midden op. Ze woonden haar schoolvoorstelling bij in volledig leren schoenen, die de klapstoelen in het niet deden vallen. Ze richtten een studiebeursfonds op in Isla’s naam voor Sophie’s toekomst. Ze lieten haar op motoren rijden in parades, met de belofte dat ze echt zou kunnen rijden als ze oud genoeg was.
Maar het meest huiveringwekkende moment kwam een half jaar later. Sophie was in Jonas’ achtertuin, achter de hond aan, toen ze plotseling stopte naast een oude kastanjeboom.
« Ze wil dat je hier gaat graven, » vertelde ze hem.
