“Je betrouwbare me niet genoeg om naast je te vechten?”
Emily snikte zachtjes. “Ik vertrouw mezelf niet om te leven.”
Een kleine hand trok aan haar mouw.
“Mama… ik ben slaperig,” fluisteren door Lila.
Julian knielde tot hij op ooghoogte met zijn soort was. Zijn stengel werd zacht. Wil je vannacht in een warm bed slapen?”
Het meisje knikte.
Hier gaan we naar Emily, ga naar dat stevig, op buigzaam.
« Ik gaat niet weg. Vanavond niet. »
Emily schudde haar hoofd. « Julian, ik kan niet wachten… »
“Ja, dat kan,” onderbrak hij. Zijn ogen brandden van een mengeling van woede en verlangen. « I bent geen vreemde. Jij bent de moeder van mijn soort. En ik ben je een keer kwijtgeraakt. Ik zal je niet weer liezen. »
Emily stapte aan, ruilde stroomden over haar vermoeide gezicht. Je kunt het zonder problemen in je pot bewaren.
Aan het eind van de dag, nog steeds hier, het is lang geleden dat het weg is, bewoog iets—fragiel, onvoltooid, maar we zijn te laat.
