We stonden daar, alle agenten in die kamer, verstijfd. Niet omdat we gevaar onder ogen zagen, maar omdat we iets nog veel moeilijkers onder ogen zagen: de schrijnende kwetsbaarheid van het menselijk leven. De stille moed van die jongen. De stille wanhoop van die ouders. De worsteling van een pasgeborene om één ademteug.
Toen, alsof het zo afgesproken was, vertrokken we. Radio’s kraakten. Binnen enkele minuten snelden hulpverleners naar boven. De baby werd in zachte handen gelegd, het zuurstofmasker ging voorzichtig omlaag en de kamer vulde zich met dringende maar kalme stemmen.
Nasleep
Toen de deuren van de ambulance dichtgingen, trok de jongen aan mijn mouw. Zijn stem was nauwelijks een gefluister: » Gaat het goed met mijn broer? » Ik knielde neer en keek hem in zijn angstige ogen. « Hij krijgt de hulp die hij nodig heeft. Jij hebt hem vanavond gered. »
En voor het eerst sinds onze aankomst glimlachte de jongen – een zachte, vluchtige glimlach, maar wel een die de duisternis van het huis verlichtte.
Die nacht, het papierwerk, de rapporten, de procedures – het deed er allemaal niet toe. Wat ons bijbleef, was het geluid van de moed van een kind en de aanblik van een pasgeboren baby die een kans op leven kreeg.
