« Ik had niet gedacht dat je hier zou zijn, » zei ze botweg. « Je zei dat het uitgesteld was. »
Ze glimlachte als een duivel met een designerbril. « Dat was voor jou. » Ze zei het zo nonchalant, alsof ik niet bestond, alsof ik slechts een bijfiguur in haar sitcom was. Ik keek naar de deur. Papa pakte zijn koffers in de auto. Mama schonk champagne in. Ze vierden feest voordat ze überhaupt in het vliegtuig zaten. « Waarom? » vroeg ik met een nauwelijks hoorbare fluistering.
Clara kantelde haar hoofd alsof ik traag was. « Kom op, wil je er echt bij zijn? Je verpest altijd alles. Je zit in een hoekje en beoordeelt iedereen. Niets ten nadele van mij, maar deze reis moest luchtig zijn. Geen slechte vibes. » Ik lachte. Een kort, gebroken, verbijsterd lachje. « Dus je hebt mijn geld gepakt. Jouw geld? » snoof ze. « Oh, alsjeblieft. »
Woon je alleen? Geen kinderen, geen vrouw. Waar geef je je geld anders aan uit? Toen rolde ze met haar ogen en liep langs me heen alsof ik een salontafel was. Iets in me knapte. Het was geen woede. Nog niet. Het was iets kouders, scherpers, stillers. Alsof er eindelijk een draadje in me was geknapt. Ik vertrok zonder een woord te zeggen. Maar ik heb die nacht niet geslapen.
Ik heb niet gehuild. Ik heb niet geschreeuwd. Ik heb een plan gemaakt. Ik opende elke app, elke reservering, elke factuur, elke login. En wat ik aantrof was prachtig. Want alles stond op mijn naam. De villa, de autoverhuur, de catering, zelfs de zwembadverwarming. Ze wilden me onzichtbaar maken. Ze hadden ervoor moeten zorgen dat ik de sleutels van hun koninkrijk niet meer had.
Dus logde ik in op de website van de verhuurder, verving de sloten, annuleerde de bezorging van mijn aankopen, nam contact op met de conciërge en blokkeerde hun telefoonnummers. Ik stuurde de chauffeur een beleefde e-mail. De gasten op die reservering werden verwijderd. Ophalen vanaf de luchthaven is niet verplicht. En toen wachtte ik op de chaos, het geschreeuw en de ontploffing van de telefoon, omdat ze me voor een idioot hielden.
Ze vergaten dat ik degene was die de lucifers vasthield, en ik liet me niet langer door hen opdringen. Ze gingen op reis. Ik nam wraak. Maar dat was niet genoeg om hen de toegang tot de villa te ontzeggen of hun telefoonnummers voor de conciërge te blokkeren. Nee, ze hadden nog één ding over: de bagage. Kijk, Clara’s briljante plan had één fatale fout.
Ze vroeg me alles te boeken. Alles, inclusief een internationale bagageservice voor hun kwetsbare spullen. Ik wil dat de bagage rechtstreeks bij de villa wordt afgeleverd. Je weet hoe beroemdheden dat doen. Ik heb een service gevonden die bagage ophaalt van het vliegveld en naar de bestemming brengt. Kun jij dat even regelen? Het is net alsof je te veel e-mails hebt. Dus heb ik het geregeld.
Ik logde in en vond de reservering. Status: levering morgen, 11:00 uur. Perfect. Ik klikte op « locatie bewerken » en staarde een lange, bevredigende seconde naar het lege veld. Toen typte ik « Blue Ridge Mountain Goat Farm, North Carolina ». Ja, dat is een specifieke locatie. Afgelegen, bergachtig en afgelegen. Ik had er zelfs een speciaal briefje met instructies bij gedaan. De eigenaar vermijdt liever contact.
Laat je tassen gewoon bij het hek staan. Stoor de dieren niet. Ik moest zo hard lachen dat ik moest gaan zitten. Ik zag het al voor me. De Louis Vuitton-koffer van mijn zus, de golfset van mijn vader, de etherische oliën van mijn moeder, allemaal met obsessieve zorg ingepakt. Nu reden ze over een onverharde weg richting de geitenopvang. Poëtisch. Natuurlijk had ik ervoor gezorgd dat alles niet geretourneerd kon worden.
Na het inchecken was er geen verandering meer mogelijk. Ze hadden alleen handbagage tot ze landden. Misschien een tijdschrift, een mueslireep, een paar nekkussentjes. Ik klapte mijn laptop dicht en leunde achterover. Voor het eerst in jaren voelde ik me niet langer het lachertje dat ze waren. Het telefoontje begon om 6:12 uur lokale tijd. Ik zat te ontbijten.
De eerste was van mijn moeder, die weigerde. Toen Clara, toen mijn vader, en toen weer Clara. Ze werden steeds wanhopiger. Uiteindelijk gaf ik toe. Niet om te praten, maar om te luisteren. Ik antwoordde en bleef stil. Clara’s stem klonk door de luidspreker. « Waar zijn mijn spullen? » Ik nam een langzame slok koffie. « Waarschijnlijk ergens pittoresk, » zei ik kalm.
Misschien een prachtig uitzicht op de bergen, perfect om even bij stil te staan. « Je hebt onze tassen naar een boerderij gestuurd, » riep ze. « Naar een geitenboerderij, » corrigeerde ik. « Maak je geen zorgen. Ze zeggen dat ze daar heel voorzichtig met dingen omgaan. » Ze maakte een geluid dat ergens tussen een schreeuw en een zucht in zat. « Je bent ongelooflijk, » zegt de vrouw die achter mijn rug om een vakantie had gepland en mijn bankrekening had gebruikt.
Papa nam op. « We zitten hier met lege handen, » snauwde hij. « Je hebt dit gezin voor gek gezet. » Nee, zei ik botweg. Jullie hebben jezelf voor gek gezet. Ik doe gewoon iets terug. Toen hing ik op en blokkeerde dit keer hun nummers. Er stroomden berichten binnen van onbekende nummers. Emotionele chantage, keer op keer. Ik gebruik Clara’s telefoon.
Bel me alsjeblieft. We zitten in de problemen. Je hebt je mening gegeven. Los dit op voordat het erger wordt. We geven je geld terug. Stuur de bagage alsjeblieft terug. Maar de geitenboerderij accepteert geen retouren. Ik weet het. Ik heb gebeld om het te vragen.
