« En Emma heeft een gezin nodig, » antwoordde ik met scherpe, precieze woorden. « Ze is niet zomaar een overblijfsel uit papa’s vorige huwelijk. Ze is zijn dochter. »
Monika rolde met haar ogen, maar ik drong aan. « Je wilt mama misschien wel van deze muren wissen, maar je kunt haar niet uit onze harten wissen. En je kunt Emma’s plaats in dit gezin al helemaal niet wissen. »
Mijn woorden hingen zwaar in de lucht, de stilte tussen ons spande zich. Monica deed haar mond open om te antwoorden, maar ik onderbrak haar.
« Ik neem Emma’s spullen mee, ja, » zei ik op een toon die geen ruimte liet voor discussie. « Maar niet omdat jij het me zei. Omdat ze het verdient zich veilig en geliefd te voelen. En op dit moment biedt dit huis haar geen van beide. »
Papa kwam de kamer binnen, zijn gezicht bezorgd. Ik richtte mijn aandacht op hem. « Papa, » zei ik, het woord kwam er zachter uit dan ik bedoelde. Het droeg de volle last van teleurstelling en pijn met zich mee. « Emma heeft je nodig. Ze heeft ons nodig. »
