Onze reukzin is niet alleen een sensor voor geuren of jeugdherinneringen. Hij is direct verbonden met de meest archaïsche hersengebieden: de amygdala en hippocampus, waar onze bewegingen, waarnemingen en diepe herinneringen ontstaan. Een simpele geur kan een doel hebben… of een onzichtbaar alarmsignaal.
En tussen de categorieën geuren is er één die ons lichaam herkent, maar nooit echt heeft ‘geleerd’: de geur van verval. Het is een onaantrekkelijk gebruik, maar wel een dat een verrassende biologische intuïtie onthult.
Een instinctieve reactie op het onzichtbare,
volgens een onderzoek uit 2018, gepubliceerd in het tijdschrift Frontiers in Psychology. Net als dieren zijn we zeer gevoelig voor bepaalde geuren die verband houden met de afbraak van organische verbindingen. Na blootstelling aan chemicaliën (zoals cadaverine of putrescine) ervoeren deelnemers aan het onderzoek een verminderde alertheid, angst en zelfs stress… zonder zich bewust te zijn van de oorzaak van deze reactie.
Het lichaam heeft het op zijn beurt al begrepen: zelfs onzichtbaar, is het dichtbij. Deze reactie is in feite een diepgeworteld afweermechanisme, ontworpen om bijwerkingen te vermijden.
Voel jij je eigen einde?
