Hoe ze de controle verloor over het verhaal van het huis, van beide dochters, en vooral van mij. Ik snap het niet. Moeder fluisterde uiteindelijk: « Wat moeten we nu doen? » Ik gaf geen antwoord. « Ik bedoel de hypotheek, » vervolgde ze, met de wanhoop in haar stem. « Rekeningen, eten. »
We hebben niet eens meer een blender. Of een magnetron. « Hij was van mij, » zei ik. « Alles was van mij. Je had iets kunnen achterlaten. Je hebt me met niets achtergelaten. Alleen de herinneringen aan de herinnering dat ik minderwaardig was. Jarenlang heb ik gedaan alsof ik niet had gehoord dat je me saai, flauw of een last noemde. » Josie draaide zich naar haar om. « En jij zei dat er geld zou zijn. »
Je zei dat papa ons genoeg had nagelaten voor een tweede start, zodat we de schulden van Brent en mij konden afbetalen. Je hebt ons voorgelogen. Ik heb ons allebei toegevoegd. Maar het verschil is dat ik je jaren geleden al niet meer geloofde. Mam deed haar mond open en dicht, maar er kwam niets uit. Ik haalde diep adem en reikte in mijn tas. Ik haalde er een witte envelop uit en legde die op de toonbank.
« Wat is dit? » vroeg Josie vermoeid. « Mijn laatste hypotheekrekening. De lening staat nog steeds op jouw naam, mam. Je moet hem nu afbetalen. Nog zes jaar. Vaste rente. Maandelijkse betalingen zijn niet slecht. Tenzij je werkloos en blut bent. Je kunt niet van ons verwachten dat we betalen, » snauwde Josie. « Ik verwacht niets. Ik ben klaar met verwachtingen. Ik wilde je alleen even de feiten vertellen. »
Omdat de fantasie niet helemaal uitkwam, knarste Josie haar tanden. Je bent harteloos. Ik draaide me naar haar om. Je kwam terug voor geld, Josie. Niet voor mama. Niet voor de liefde. Zelfs niet uit wanhoop. Je vertrouwde op leugens en gebruikte mensen om je verliezen te verbergen. Doe niet alsof het om familie gaat. Oh, en je bent een heilige, antwoordde ze.
Je hebt je moeder gewoon in de steek gelaten na alles wat ze heeft meegemaakt. Nee, ik zei dat ik jarenlang bij haar was gebleven. Ik heb haar onderhouden. Ik betaalde haar huis, boodschappen, benzine, doktersrekeningen, verzekeringen en kleine reparaties. Ik gaf haar mijn twintiger jaren, en ze gooide me eruit zodra je terugkwam. Dus nee, ik heb haar niet in de steek gelaten. Ze heeft me ingeruild. Mam deinsde terug.
Josie keek geschokt, maar verborg het snel achter woede. « Ik kan niet geloven dat je zomaar weggaat. » Ik lachte droogjes. « Je zou dankbaar moeten zijn. » Ik had mijn spaarrekening kunnen leeghalen voordat ik vertrok, maar dat deed ik niet, want in tegenstelling tot jullie beiden had ik nog een greintje fatsoen in me. « Je bent wreed, » fluisterde mama. « Nee, ik ben vrij. » Ik draaide me om en liep naar de deur.
Achter me snauwde Josie. Prima. We hebben je niet nodig. Ik bedenk wel iets. Brent praat met iemand over werk. « Dat weet ik zeker, » zei ik zonder om te kijken. « Gokken is een lastige branche om in te breken. » Josie vloekte binnensmonds. Ik stond in de deuropening met mijn hand op de deurklink. « Zorg goed voor elkaar, » zei ik. « Je wilde haar, mam. »
Trek nu bij haar in. En ik vertrok. De deur sloeg achter me dicht met een gewicht dat symbolisch aanvoelde, alsof jaren van pijn en druk voorgoed voorbij waren. Vier weken waren verstreken sinds die dag. Ik had niets meer van ze gehoord, niet rechtstreeks, maar ik hoorde van een voormalige buurman dat het huis te koop stond. Blijkbaar stond het twee weken stil voordat iemand een bod onder hen deed en ze akkoord moesten gaan.
De laatste keer dat ik keek, waren ze verhuisd naar een klein appartement met één slaapkamer aan de andere kant van de stad. Josie werkt parttime in een bakkerij. Moeder werkt blijkbaar op de administratie bij een tandarts. Brent heeft de baan nooit gekregen. Ik zou liegen als ik zei dat het niet bevredigend was. Maar belangrijker nog: het is er rustig. Mijn nieuwe appartement is nog steeds bescheiden, maar het is van mij.
Het meubilair is niet bij elkaar passend, maar knus. Ik kook wat ik wil, kijk wat ik lekker vind en slaap de hele nacht door zonder dat ik kastjes hoor dichtslaan of beledigingen achter de muren hoor fluisteren. Mijn manager bood me vorige week een managementfunctie aan. Ik heb het aanbod geaccepteerd. Vanmorgen ben ik even langsgegaan bij een koffiezaakje dat ik vroeger vermeed omdat mijn moeder het pretentieus vond. Ik heb een boek meegenomen.
Ik dronk rustig mijn cappuccino op. Ik betrapte mezelf erop dat ik zonder reden glimlachte. En ik realiseerde me iets. Ze gooiden me eruit, denkend dat ik vervangbaar was. Een vervanger, een parasiet. Maar uiteindelijk was ik de enige die alles bij elkaar hield. Nu hebben ze elkaar. En ik heb al het andere. Vrijheid, eenzaamheid, stabiliteit, en uiteindelijk het leven dat ik heb gekozen.
