De anderen.
« Je kunt daar gaan zitten, » zei Vanessa, wijzend naar een lege stoel in de hoek alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Troy barstte in lachen uit. De andere stellen wisselden blikken uit, maar zeiden niets.
Ik bleef even staan, met mijn tas in mijn hand, en voelde de vernedering tot me doordringen. Dit was geen bedankdiner. Dit was gewoon weer een optreden. Weer een manier voor Vanessa om iedereen te laten zien dat ik er niet bij hoorde.
Ik zat in de hoek en zei geen woord. De stoel voelde koud en afstandelijk aan, alsof ik aan een heel andere tafel zat. Er werd om me heen gepraat – luid en levendig. Maar ik deed er niet aan mee. Vanessa was oppermachtig, lachte te hard om Troys grappen en raakte zijn arm aan op die overdreven manier die ze altijd deed als ze mensen wilde laten zien hoe gelukkig ze waren.
Ik pakte de menukaart en probeerde me te concentreren op de opties. Alles was duur. Voorgerechten begonnen bij $30. Hoofdgerechten varieerden van $ 50 tot $ 100. De wijnkaart was absurd. Ik was niet van plan veel te bestellen. Ik wilde niet bijdragen aan het spektakel dat dit begon te worden.
Troy bestelde een fles wijn voor de tafel. $ 200. Vanessa bestelde oesters als voorgerecht. De andere stellen volgden hun voorbeeld en bestelden dure cocktails, zeevruchtentorens en steaks. Vanessa moedigde iedereen constant aan om meer te bestellen, de specials te proberen en ervan te genieten. Ze speelde de gulle gastvrouw en iedereen verslond alles.
Ik bestelde een salade en water.
Vanessa keek me aan met een flauwe glimlach.
« Is dat alles wat je krijgt? Kom op, Jenna. Leef een beetje. Dit is een feest. »
« Het gaat goed, » zei ik zachtjes.
Ze rolde met haar ogen en draaide zich terug naar de groep.
« Mijn zus is altijd zo praktisch. Ze weet niet hoe ze plezier moet maken. »
Iedereen lachte. Ik voelde mijn gezicht opwarmen, maar ik hield mijn uitdrukking neutraal. Ik zou haar niet de voldoening gunnen me overstuur te zien.
Het diner duurde maar voort. Het gesprek ging over vakanties, nieuwe auto’s, designertassen. Vanessa zorgde ervoor dat iedereen wist van de Caribische reis die zij en Troy aan het plannen waren. Ze praatte over de privévilla die ze gehuurd hadden, het jacht waarop ze zouden gaan zeilen, de spabehandelingen die ze al geboekt had. Alles was zo performatief, zo bedoeld om indruk te maken.
Op een gegeven moment vroeg een van de vrouwen wat ik deed. Voordat ik kon antwoorden, onderbrak Vanessa me.
« Oh, Jenna is fysiotherapeut. Ze werkt met senioren en atleten. Dat is echt fijn. Heel bescheiden. »
Lees meer op de volgende pagina. Advertentie
