Bij het instappen lachte ze en zei dat ik moest vertrekken.
Iedereen negeerde me — zelfs mijn man.
Maar de bemanning glimlachte en zei: „Welkom aan boord, eigenaresse.”
Ik begin mijn ochtend altijd rustig.
Een kop koffie in mijn favoriete keramieken mok, die met het kleine barstje bij het handvat dat ik nooit vervang.
Het keukenraam laat net genoeg zon binnen om het granieten aanrecht te laten glanzen.
Mijn man, Lyall, was al vertrokken naar een afspraak met een cliënt, een spoor van aftershave en een half opgegeten banaan achterlatend.
Ik scrollde door mijn telefoon, voornamelijk uit gewoonte, door e-mails en agenda-alarmen, toen ik een bericht van mijn nichtje zag.
Een boomerang—van die herhalende videoclips—van een champagneproost, klinkende glazen, een jacht op de achtergrond.
De bijschrift luidde: „Familievakantie traditie laadt. Kan niet wachten om uit te varen.”
Mijn duim stopte midden in het scrollen.
De jaarlijkse familiejacht.
Het was al jaren een traditie van de familie Preston, en ik was precies twee keer uitgenodigd sinds mijn huwelijk met Lyall.
De eerste keer maakte ik de fout voor te stellen dat we de bestemmingen afwisselden.
De tweede keer maakte Valora, mijn schoonzus, pijnlijk duidelijk dat ik een gast was, geen familie.
Ik klikte op het bericht, toen nog een—gezichten die ik kende.
Flora’s strak glimlachende lippen.
Haar man, Tom.
Ofully, mijn schoonmoeder, met een mimosa.
Lyall’s jongere neef met zijn verloofde.
Iedereen behalve ik.
Er was een familiechat, „Preston Legacy Voyagers.”
Lyall had me een paar jaar geleden toegevoegd, en stilletjes verwijderd na een incident met de zitplaatsindeling bij het diner.
Lang verhaal kort.
Ik keek toch.
Geen chat, geen berichten, niet één e-mail over de reis.
Ik staarde naar mijn telefoon, de koffie koelde naast me.
Mijn hartslag versnelde niet.
Niet echt.
Het was iets erger.
Stilte.
Een zinkende bevestiging dat dit geen vergissing was.
Het was opzettelijk.
Die middag, terwijl ik een glas in de gootsteen spoelde, trilde mijn telefoon met een bericht van Valora.
Maar het was niet voor mij bedoeld.
Het was een screenshot van een groepsbericht.
Een foto van de definitieve hutindeling onder „Portside Guest Rooms.”
Een naam was doorgestreept.
De mijne.
Daarnaast: „Bevestigd voor Belle.”
Schoonheid.
Valora’s yogaleraar.
Degene die ooit had gevraagd of ik Lyall’s assistente was.
Het volgende bericht was een spraakmemo, Valora’s lach ertussenin.
„Nou ja, tenminste zal de energie aan boord dit jaar niet zo gespannen zijn.”
Gesproken
Ik legde de telefoon neer zonder te reageren.
Mijn handen waren stevig, maar mijn kaak deed pijn van het klemmen.
Bij het diner die avond noemde ik het niet meteen.
Lyall was afgeleid, scrollde door beursalerts tussen happen zalm door.
„Weet je dat je familie weer een jachttrip plant?” vroeg ik luchtig.
Hij keek op.
„Ja, mam had het vorige week genoemd. Ik denk dat ze de lijst nog steeds finaliseren.”
Ik kantelde mijn hoofd.
„Sta ik op de lijst?”
Hij fronste, zette zijn vork neer.
„Natuurlijk. Waarom zou je dat niet zijn?”
Ik glimlachte, net genoeg om de spanning niet te laten stijgen.
„Gewoon nieuwsgierig.”
Hij ging terug naar zijn telefoon.
„Ik zal het dubbelchecken,” mompelde hij.
Hij zou het niet doen.
