Dit is niet zomaar een verhaal over echtscheiding. Het gaat over verwaarlozing – de stille, sluipende vorm die er niet uitziet als mishandeling of verraad, maar net zo verwoestend aanvoelt.
Niets doen is niet de afwezigheid van kwaaddoen; het is de afwezigheid van inspanning, van zorg, van liefde in actie.
Relaties vereisen onderhoud, net als een tuin. Als je het onkruid negeert, zal het de overhand nemen. Als je vergeet de bloemen water te geven, zullen ze sterven.
Als Zack maar had geluisterd – niet alleen met zijn oren, maar ook met zijn hart – dan waren we misschien samen oud geworden.
Maar uiteindelijk koos ik voor vrede boven loyaliteit, vreugde boven routine en aanwezigheid boven geschiedenis.
En ik heb er geen spijt van.
