Alice getuigde van een waarheid die ze had meegemaakt, maar tot dan toe niet volledig had begrepen. Haar woorden doorbraken de sluier van ongeloof die ons gezin had omhuld sinds de bittere scheiding van mijn ouders. Ze was een lichtstraal te midden van de storm van ontkenning en beschuldiging, en haar stem werd een katalysator voor verandering.
Een flits van rode en blauwe lichten verlichtte de muren toen de ambulance arriveerde voor onze feestelijke bijeenkomst. Ambulancepersoneel snelde naar binnen, hun gezichten vol concentratie en urgentie, terwijl ze mijn toestand beoordeelden. Alice klemde zich stevig vast aan mijn zij, haar kleine hand kneep in de mijne alsof alleen haar aanraking me kon verlammen. Haar moed en onschuld straalden helder in dat kritieke moment en sneden door de chaos als een baken dat een verdwaald schip naar de kust leidde.
