Er brak een Pandemonium uit. De gasten schreeuwden, haastten zich naar de kist terwijl de artsen naar voren kwamen. Jonathan viel op zijn knieën en greep Emily ‘ s kleine hand vast. “Ze leeft! Mijn dochter leeft!”
Uren later, in een privé-ziekenhuissuite, werd Emily wakker, haar wimpers trillen als vleugels. Jonathan huilde openlijk terwijl ze fluisterde: “ik wist dat je zou komen. Naast haar sliep Jayden gekruld in een stoel, eindelijk veilig, eindelijk warm.
Jonathan leunde naar beneden en drukte zijn lippen tegen het verwarde haar van de jongen.
“Je hebt haar gered. Je hebt me gered. Vanaf deze dag zul je nooit meer vergeten worden. Je bent nu mijn zoon.”
Drie weken later gingen de krantenkoppen over de hele wereld.:
Dakloze jongen redt Dochter miljardair van vroegtijdige begrafenis”
