Brainberries:
Romantische hoofdpersonages met een leeftijdsverschil van 26 jaar!
« Mam, » zei Ethan zachtjes, terwijl hij zijn vork neerlegde. « Hij heeft gelijk. »
Even leek de tijd stil te staan aan de hele tafel. Een klok tikte luid op de achtergrond. Gloria knipperde met haar ogen, haar gezicht vertrokken van ongeloof. « Wat zei je? »
« Ik zei dat ze gelijk had, » herhaalde Ethan vastberadener. « Jij hebt haar jarenlang niet gerespecteerd, en ik heb het laten gebeuren. Het is mijn schuld. »
Ik staarde hem aan, onzeker of ik het goed had gehoord. De man die me altijd had gezegd « de vrede te bewaren », stond eindelijk naast me.
Maar Gloria was woedend. « Ethan, waag het niet om je met haar te verenigen tegen je familie! »
Hij ademde langzaam uit. « Jij hoort ook bij mijn familie, mam. Maar dit… » – hij wees naar de tafel – « deze constante spanning, de manier waarop je Emily behandelt… het klopt niet. »
Melissa greep meteen in. « Kom op, ze doet nogal dramatisch. Je weet hoe gevoelig ze is. »
Ik keek haar aan, de woede kookte weer over. « Gevoelig? Ik zweeg over elke belediging, elke inbreuk op mijn privacy en elk mislukt bezoek. Ik was geduldig. Dat is geen gevoeligheid. Dat is terughoudendheid. »
Gloria sloeg haar servet dicht. « Ik laat niemand zo tegen me praten in het huis van mijn zoon! »
Ethan stond op. « Dit is ons huis, mam. En Emily ook. »
Een oorverdovende stilte verspreidde zich. Toen stond Gloria, zonder een woord te zeggen, op, pakte haar tas en liep naar de deur. Haar dochters volgden haar en fluisterden haar harde woorden toe. Toen de deur achter hen dichtviel, daalde er een griezelige stilte neer over het huis – alsof de lucht eindelijk was opgeklaard na een storm.
Maar de stilte was niet vredig. Ethan leunde achterover en wreef over zijn slapen. « Ik had niet gewild dat het zover zou komen, » mompelde hij.
« Maar meende je dat serieus? » vroeg ik zachtjes.
Hij knikte en sloeg zijn ogen neer. « Ja. Maar… ze is nog steeds mijn moeder. »
« Ik weet het, » zei ik. « En ik vraag je niet om tussen ons te kiezen. Ik wil alleen dat je stopt met doen alsof haar gedrag oké is. »
Hij keek me voor het eerst in de ogen. « Nu begrijp ik het. Echt. »
Terwijl ik die avond mijn onaangeroerde avondeten opruimde, voelde ik een vreemde mengeling van schuld en opluchting. Schuldgevoel omdat ik eindelijk het fragiele beeld van harmonie waar Ethan zich aan vastklampte had verbrijzeld – en opluchting omdat ik eindelijk voor mezelf opkwam.
Toen ik naar bed ging, sloop Ethan na een lange stilte naast me in de gang. Hij zei geen woord, maar nam mijn hand onder de dekens. Het was geen verontschuldiging. Het was een kleine, stille, maar oprechte erkenning.
De daaropvolgende weken waren… ongemakkelijk, op zijn zachtst gezegd. Gloria belde niet. Melissa stuurde me een passief-agressief berichtje over « samenzijn met het gezin », waar ik niet op reageerde. Thanksgiving stond voor de deur en de vraag of we elkaar ooit nog zouden zien, hing als een donkere wolk boven me.
Ethan vermeed het onderwerp aanvankelijk, maar op een avond tijdens het avondeten bracht hij het eindelijk ter sprake. « Mama heeft ons uitgenodigd voor Thanksgiving, » zei hij voorzichtig.
Ik haalde diep adem. « Wil je gaan? »
« Dat doe ik, » gaf hij toe. « Maar ik wil niet dat je het gevoel krijgt dat je een oorlogsgebied binnenloopt. »
« Dat doe ik niet, » zei ik. « Want als hij weer begint, ga ik weg. Ik ga niet protesteren. Ik ga niet huilen. Ik ga gewoon weg. »
Hij knikte langzaam en begrijpend.
Voor Thanksgiving droeg ik een eenvoudige marineblauwe jurk en nam ik een zelfgemaakte taart mee. Gloria begroette ons bij de deur, stijfjes en beleefd. Er hangt een onuitgesproken spanning in de lucht, maar die tast mijn eten, mijn kleding of mijn ‘moderne waarden’ niet aan.
Halverwege het diner keek ze me eindelijk aan en zei: « Emily, deze taart is… heel lekker. »
Het was niet echt een verontschuldiging, maar het was wel iets.
Later, toen we weggingen, raakte ze lichtjes mijn arm aan. « Je hebt mijn zoon heel gelukkig gemaakt, » zei ze, met een zachtaardiger blik dan ooit.
Op weg naar huis staarde ik uit het raam en zag hoe de bomen zich tegen de lucht aftekenden. « Denk je dat ze het meende? » vroeg ik.
Ethan glimlachte zwakjes. « Misschien. Of misschien probeert hij het. Dat is voor nu genoeg. »
