De geur van kip met rozemarijn vulde de keuken, warm en uitnodigend, maar toch kon het de spanning niet breken. Mijn schoonmoeder, Gloria, stond aan het aanrecht en inspecteerde mijn gerecht als een inspecteur van de gezondheidsdienst op overtredingen. Haar rode nagels tikten op het marmer, haar lippen tuitten. « Het is een beetje… droog, vind je niet? » zei ze luid genoeg zodat iedereen in de woonkamer het kon horen.
Jarenlang slikte ik haar woorden als een bittere pil. Elk bezoek bracht een nieuwe belediging met zich mee, vermomd als ‘advies’. Ik was ‘te stil’, ‘te zachtaardig’, ‘geen goede kok’ en ‘te modern om familiewaarden te begrijpen’. Haar dochter Melissa bladerde door mijn oude fotoalbums en lachte om de foto’s uit mijn studententijd. Haar nichtjes sloegen mijn favoriete vaas kapot – een cadeau van mijn overleden oma – en Gloria wuifde het weg. ‘Het zijn maar kinderen, schat,’ zei ze dan, terwijl ik op de grond knielde en de scherven opraapte. Gezinsspelletjes
En ondanks alles glimlachte ik. Ik speelde de beleefde echtgenote, de onderdanige schoondochter. Ik zei tegen mezelf dat de vrede bewaren belangrijker was dan mijn trots verdedigen. Mijn man, Ethan, zei altijd: « Ze meent het niet zo. Laat het gewoon gaan. » En dat deed ik – tot die avond.
