« Ja, » zei ze kalm. « Je hebt de papieren getekend. Ze zijn van mij, in alle opzichten die ertoe doen. »
Curtis’ stem brak. « Waarom nodig je me hier uit? »
« Om je te laten zien dat het einde dat je me gaf helemaal geen einde was, » zei Laura zachtjes. « Het was het begin van iets groters. »
Op dat moment ging de vliegtuigdeur open en stormden drie kinderen naar binnen, roepend « Mam! » terwijl ze haar omhelsden. Curtis bleef verstijfd staan.
« Dit is meneer Curtis, » vertelde Laura hen hartelijk. « Een oude vriend. »
Nadat ze hem beleefd hadden begroet, renden de kinderen weg. Laura draaide zich naar hem om. « Ik had nooit wraak nodig. Wat ik wilde was vrede. En die vond ik in het moederschap en in het creëren van een leven dat je je nooit had kunnen voorstellen. »
Curtis’ keel kneep samen. « Ze zijn… prachtig. »
“Dank je wel,” zei Laura zachtjes.
« Maar jouw reis eindigt hier. De mijne begint net. »
Terwijl hij uitstapte, zag Curtis het vliegtuig de lucht in schieten, met Laura en de kinderen aan boord. Hij besefte dat hij niet alleen een vrouw had verloren – hij had het bewijs verloren dat liefde en doorzettingsvermogen zelfs in de meest barre grond kunnen bloeien.
En deze keer zou er geen tweede kans zijn.
