« Ik weet dat je het me al eerder hebt verteld, maar ik kan het niet loslaten, » fluisterde Laura na een korte stilte. « Ik wil moeder worden, Margaret. Meer dan wat dan ook. »
Haar vriendin knikte in stilte begrijpend. « Ga er dan achteraan. Maar doe het voor jezelf – niet als wraak, niet voor Curtis. Doe het omdat je geluk verdient. »
Die woorden deden iets in Laura ontwaken. Een sprankje vastberadenheid begon te groeien. Ze besefte dat ze niet kon wachten tot anderen haar leven zouden bepalen. Twee weken later maakte ze een afspraak bij de fertiliteitskliniek. Verstopt in een bescheiden gebouw tussen een bloemenwinkel en een wasserette, lag daar de sleutel tot haar toekomst.
Toen de receptioniste vroeg of ze Curtis’ dossier wilde, antwoordde Laura zonder aarzelen. « Ja. » Tijdens het consult herinnerde de verpleegster haar eraan dat het spermamonster nog steeds bruikbaar en legaal van haar was – Curtis had de vrijwaring al lang geleden getekend. Het voelde als een filmverhaal, maar dit was haar realiteit.
Die avond, terwijl ze haar haar voor de spiegel borstelde, opende Laura de map met de details van de procedure. Ernaast lag een stoffige trouwfoto.
« Jij hebt dit nooit gewild, » fluisterde ze. « Maar ik wel. » Ze legde de foto in een lade, deed hem goed dicht en liet het verleden achter zich.
De volgende dag begon de IVF-behandeling. Deze keer had ze geen goedkeuring of toestemming nodig. De droom was van haar alleen, en niets kon haar die ontnemen.
Ondertussen koesterde Curtis zich in zijn nieuwe leven. Achteroverleunend tegen het fluwelen hoofdeinde van een hotelsuite, roerde hij whisky in een glas, terwijl Carol in haar zijden kamerjas verscheen. « Je bent wel erg stil, » plaagde ze, terwijl ze aan haar drankje nipte.
