Emily knikte. « Voor mijn kind. Dat is nu het belangrijkste. »
Hij keek haar aan – niet langer met schuldgevoel, maar met trots. « Je bent niet alleen. Deze familie zal aan je zijde staan. Altijd. »
De baby bewoog in haar, en voor het eerst in lange tijd glimlachte Emily – geen masker om de pijn te verbergen, maar een oprechte glimlach, geboren uit genezing en helderheid. Jonathans greep op haar leven was eindelijk gebroken. Wat overbleef was haar kracht, haar waarheid en een nieuw begin.
Wat begon als een publieke vernedering, werd een beslissend moment. Emily Miller was niet langer alleen de vrouw van een CEO. Ze was de dochter van haar vader, een aanstaande moeder, en een overlever wiens stem gewicht in de schaal legde – en wiens verhaal niet langer genegeerd zou worden.
