Weken later, terwijl het lawaai van het schandaal langzaam wegebde, stond Emily op het balkon van het landgoed van haar vader. De Texaanse hemel strekte zich eindeloos boven haar uit, geschilderd in diepe tinten oranje en violet. William voegde zich zwijgend bij haar en legde een hand op de ijzeren leuning naast haar.
« Je bent door vuur gegaan, » zei hij zachtjes. « Maar je bent er nog steeds. »
Emily knikte. « Voor mijn kind. Dat is nu het belangrijkste. »
Hij keek haar aan – niet langer met schuldgevoel, maar met trots. « Je bent niet alleen. Deze familie zal je steunen. Altijd. »
De baby roerde zich in haar, en voor het eerst in lange tijd glimlachte Emily – geen masker om pijn te verbergen, maar een oprechte glimlach, geboren uit genezing en helderheid. Jonathans greep op haar leven was eindelijk gebroken. Wat overbleef was haar kracht, haar waarheid en een nieuw begin.
Wat begon als een publieke vernedering, was uitgegroeid tot een beslissend moment. Emily Miller was niet langer alleen de vrouw van een CEO. Ze was de dochter van haar vader, een aanstaande moeder, en een overlever wiens stem gewicht in de schaal legde – en wiens verhaal niet langer genegeerd zou worden.
