« Ik regel het wel. Therapie, bemiddeling, voogdijregelingen – wat er ook nodig is. »
Ze keken hem onzeker aan, maar met emotie in hun ogen. « Laten we één ding tegelijk beginnen. Misschien kun je volgende maand naar Londen komen. Breng wat tijd met hen door in hun eigen huis. »
« Ik zal er zijn, » beloofde hij.
Ze knikte. « En op een gegeven moment zullen we het ze vertellen. »
Hij glimlachte ontroerend. « Het zijn mijn zonen. Ik wil dat ze dat weten. Dat ze het van mij horen. »
« En als ze dat doen, » zei ze zachtjes, « vertel ze dan niet dat je hun vader bent. Laat ze zien wat dat betekent. »
Ethan kwam het zonnige schoolplein van Londen op. Twee jongens renden naar hem toe en riepen: « Papa! Papa! »
Hij pakte ze allebei op en omhelsde ze stevig. Isabelle stond glimlachend naast hem.
Hij sprak op talloze conferenties, sloot miljardendeals en sierde de covers van tijdschriften. Maar niets was te vergelijken met de stemmen die hem ‘vader’ noemden.
Het allerbelangrijkste was de erfenis.
