Op een avond, weken later, stond Emily op het balkon van het huis van haar vader. De Texaanse hemel strekte zich wijd uit, oranje en paars gekleurd. William voegde zich stilletjes bij haar.
« Je hebt zoveel meegemaakt, » zei hij. « Maar je staat nog steeds. »
Emily knikte. « Voor mijn kind. Dat is nu het enige wat telt. »
William keek haar met trots aan in plaats van spijt. « Deze familie zal jullie beiden beschermen. Altijd. »
De baby bewoog in haar, en voor het eerst in maanden glimlachte Emily. Niet de glimlach van ontkenning of schijn, maar een oprechte glimlach van hoop. Jonathans schaduw was opgetrokken.
Wat begon als een vernedering in een winkelcentrum, was het keerpunt in haar leven geworden. Emily Miller was niet langer alleen de vrouw van een CEO. Ze was de dochter van haar vader, een aanstaande moeder en een overlever wiens verhaal niet langer verzwegen kon worden.
