Alles. We hebben het ongeluk van uw zoon onderzocht. Er zijn discrepanties. Ze hebben sporen gevonden van knoeien met de remmen. Iemand heeft ze gesaboteerd. »
Moord. Mijn zoon is vermoord. « Cynthia, » zei ik.
« Zij is onze hoofdverdachte, » gaf Fatima toe.
Alene, de maatschappelijk werker, raakte mijn arm aan. « Aangezien het kind uw biologische kleinzoon is, kunt u voogdij aanvragen. » Maar dat zou een lang, bureaucratisch proces zijn. In de tussentijd zou de jongen onder de hoede van de staat zijn.
« Nee! » brulde ik. « Je pakt hem me niet af. Hij is alles wat ik nog van Lewis heb! »
« Het systeem heeft zijn protocollen, » zei ze. « Het welzijn van het kind staat voorop. »
Die avond bracht Eloise me naar hem toe. Hij was er, mijn kleinzoon. De zoon van mijn Lewis. Zo klein, zo fragiel, en toch levend. Hij had Lewis’ donkere haar, zijn neus, zijn lange vingers. « Mag ik hem aanraken? » Ik fluisterde. Ik reikte door de opening en raakte zijn kleine handje aan. Zijn vingers sloten zich om de mijne. « Hallo, kleintje, » fluisterde ik. « Ik ben je oma. Ik zal je beschermen. »
Eloise glimlachte. « Hij heeft een naam nodig. »
Lewis wilde zijn eerstgeboren zoon Hector noemen, naar mijn vader. « Hector, » zei ik. « Hij heet Hector. » Ik zou hem door niemand laten afpakken.
De volgende dagen waren een bureaucratische hel. Ik bracht mijn dagen door in Hectors couveuse en mijn middagen met advocaten en maatschappelijk werkers. Alene gaf me een lijst met vereisten: een antecedentenonderzoek, een psychologisch onderzoek, een huisinspectie, referenties en een kinderopvangcursus van 40 uur. « Hoe lang duurt het? » vroeg ik.
« Zes weken als je geluk hebt. Drie maanden als je geluk hebt. » Hector zal in een pleeggezin verblijven en ik zal horden moeten springen.
Op de vijfde dag kwam rechercheur Fatima terug. « We hebben Cynthia’s tante gevonden. Ze heeft Cynthia al twee jaar niet gezien. Ze zegt dat Cynthia haar $3.000 schuldig was. » Geld. Het draaide altijd om geld. Lewis had een levensverzekering van $200.000. « Heeft ze het geïnd? » vroeg ik.
Fatima knikte. « Vier maanden geleden. Twee weken later heeft ze alles overgemaakt naar een buitenlandse rekening op de Kaaimaneilanden. » $200.000. De waarde van het leven van mijn zoon.
« Waarom een kind vermoorden? »
« Er is een theorie, » zei Fatima. « Twee weken voordat hij stierf, heeft Lewis zijn testament gewijzigd. Hij liet alles na aan zijn toekomstige kinderen. Niet aan Cynthia. »
Lewis wist het. Hij wist dat ze zwanger was en heeft zijn testament gewijzigd om zijn zoon te beschermen. « Ze heeft hem vermoord voor het geld, » fluisterde ik.
« Wij geloven van wel. En toen ontdekte ze dat het geld naar de baby zou gaan. Dus besloot ze dat ook te schrappen.
Dagen werden weken. Hector werd sterker. Hij was een medisch wonder. Ik voldeed aan alle eisen. Zes weken nadat ze Hector had gevonden, meldde Alene zich in het ziekenhuis. « De rechter zal je zaak volgende week behandelen. Als alles goed gaat, kun je over twee weken voorlopige voogdij krijgen. »
Maar die avond belde Fatima. « We hebben iets over Lewis gevonden wat je moet zien. » Op het politiebureau liet ze me screenshots zien van sms-berichten tussen Lewis en Cynthia. Lewis: Ik weet van de baby. Cynthia: Ik weet niet waar je het over hebt. Lewis: Ik heb een zwangerschapstest gevonden. We worden ouders. Het is geweldig. Cynthia: Ik wil dit niet. Ik ben nog niet klaar voor het moederschap. Lewis: Het is onze baby. Cynthia: Het is een vergissing.
En dan het laatste gesprek, de dag voor het ongeluk. Lewis: Ik heb met een advocaat gesproken. Ik ga vechten voor volledige voogdij. Ik laat je mijn kind geen pijn doen. Cynthia: Je zult er spijt van krijgen.
« Ze heeft hem vermoord, » snikte ik, « omdat hij het kind wilde beschermen. »
« Dat geloven we, » zei Fatima. « En dat is nog niet alles. We hebben Cynthia’s telefoongegevens gecontroleerd. Ze belde de monteur, Carlos Medina, drie keer. Hij gaf toe dat ze hem $ 2000 had betaald om aan de remmen van Lewis’ auto te sleutelen. Ik voelde me misselijk. « En Cynthia? »
« We hebben een arrestatiebevel tegen haar wegens moord met voorbedachte rade en poging tot moord, maar we hebben haar nog steeds niet gevonden. Ze is net een spook. »
De rechtszitting was gepland voor dinsdag. De rechter, streng maar niet genadeloos, beoordeelde mijn zaak. « Mevrouw Betty, » zei ze, « ik heb alle rapporten bekeken. Hector bloeit op onder uw hoede. U hebt bewezen dat u meer dan capabel bent. Ik geef Betty tijdelijk voogdijschap voor zes maanden. Gefeliciteerd, oma. » De hamer viel. Ik barstte in tranen uit van opluchting.
Drie dagen later bracht ik Hector naar huis. De eerste paar weken waren vermoeiend, maar er waren ook momenten van pure magie. Op een avond vond ik Lewis’ dagboek. Onderin de doos vond ik aantekeningen van het afgelopen jaar. Ik heb vandaag iemand ontmoet. Ze heet Cynthia. Ze is mooi, slim, mysterieus. Toen sloeg de twijfel toe. Soms heb ik het gevoel dat ik haar niet echt ken. Ik vond Cynthia terwijl ze mijn bankafschriften doornam. En toen, een maand voor zijn dood: Cynthia is zwanger. Ze zei dat ze het niet wilde. Vandaag heb ik mijn testament gewijzigd. Alles gaat naar het kind. Ik vertrouw Cynthia haar financiën niet toe.
De laatste aantekening dateert van de dag dat hij stierf.
