Toen ik geslaagd was voor mijn universitaire examen in Mexico-Stad, schraapte ik al mijn peso bij elkaar en omdat ik geen andere keus had, nam ik een hypotheek op mijn kleine huis om meer geld van de bank te krijgen.
Diego boog zijn hoofd en zei zachtjes tegen mij:
« Ik zal mijn best doen, tante. Wacht tot ik terugkom. »
Maar hij kwam nooit meer terug.
Vier jaar… toen vijf… en niets.
Geen telefoontje, geen brief.
Ik vroeg het aan zijn studiegenoten, zelfs op de universiteit, en het was alsof hij nooit had bestaan.
Het telefoonnummer werd geannuleerd en zijn adres was niet langer geregistreerd.
Ik ging door met mijn leven, gebogen van uitputting, verkocht groenten op de markt en verzamelde ‘s avonds flessen om langzaam de schuld af te betalen.
Dertien jaar na die eerste lening om hem te financieren, keerde ik terug naar de bank, met trillende handen, een gebogen rug en een wazig zicht. Ik had al mijn papieren bij me en zei tegen de kassier:
« Juffrouw, ik kom mijn schuld inlossen. Ik wil alles betalen wat er nog over is, tot op de laatste cent. »
Ze typte op de computer, keek me aandachtig aan en fronste.
“Wacht even… deze rekening is al betaald… al twee jaar?”
Ik verstijfde.
« Pardon? Wie… wie heeft het betaald? »
De kassier bekeek het scherm opnieuw en las toen zachtjes voor:
