“Meende je dat serieus?” vroeg ik.
Hij stotterde. « Het was maar gepraat. Je weet hoe jongens zijn… »
« Nee, » onderbrak ik hem. « Waag het niet. Je hebt me laten denken dat het je iets kon schelen. Je hebt de brieven van mijn vader weggegooid. Je hebt een kans gestolen die ik nooit meer terugkrijg. »
Ik haalde het briefje uit mijn tas – het briefje dat ik met liefde en hoop had geschreven. Ik gooide het op de grond.
« Voeg dat maar toe aan je verzameling leugens, » zei ik en liep weg.
Een paar weken later, nog steeds aan het bijkomen van het verraad, vroeg ik om een kopie van het testament van mijn moeder. De woorden van de advocaat verbijsterden me: « Ze heeft het huis aan jou nagelaten, Jenna. Enig begunstigde. »
Gary werd helemaal niet genoemd.
Dus ik kwam terug – met een ontruimingsbevel. Hij deed de deur open, bleek en zwijgend. Ik keek hem in de ogen.
« Dit huis is niet van jou. Dat is het nooit geweest. »
Hij maakte geen bezwaar. Hij pakte zijn spullen en vertrok. En terwijl ik hem zag vertrekken, viel de last van de jaren van mijn schouders.
Ik weet dat mijn moeder kapot zou zijn van de waarheid. Maar ik weet ook dat ze trots zou zijn. Trots dat ik mijn stem heb gevonden, trots dat ik heb teruggewonnen wat van mij was – niet alleen mijn thuis, maar ook mijn eigenwaarde, mijn geschiedenis en mijn toekomst.
