Toen ik aankwam bij het huis waar ik ben opgegroeid, was ik nerveus maar hoopvol. Ik bleef even staan op de veranda en hoorde Gary’s stem door het open raam dwarrelen – lachend in de telefoon.
« Ik heb nooit van haar gehouden, » zei hij. « Ik bleef voor het huis. Gratis huur, geen hypotheek. Dat is de belangrijkste reden. »
Ik verstijfde. Mijn hart stond stil. Hij lachte weer. « En die jongen? Dat hoorde erbij. Hij bakte pannenkoeken, ging naar schooltoneelstukken – allemaal voor de show. »
Ik kon niet bewegen. Ik kon niet ademen. En toen kwam de klap die me verpletterde.
« Haar echte vader? Hij schreef jarenlang brieven. Hij wilde terugkomen, de band herstellen. Ik heb ze allemaal weggegooid. »
Ik belde aan met trillende handen. Toen Gary de deur opendeed, verdween zijn glimlach bij het zien van hem.
“Meende je dat serieus?” vroeg ik.
