Lydia’s vrienden, die me eerder hadden genegeerd, wilden plotseling een praatje maken en William leren kennen. Richards familieleden, die me hadden lastiggevallen, behandelden me nu met hernieuwd respect en nieuwsgierigheid naar de mysterieuze jongen. Mevrouw Wellington, die eerder kerkgroepen had voorgesteld, wilde nu alles weten over Williams familie.
Toen ze hoorde dat hij een succesvolle techondernemer was met een MBA van Harvard, veranderde haar houding ten opzichte van mij volledig. « Hannah, wat een outsider, » zei ze met oprechte bewondering. « Je hebt nooit gezegd dat je iemand zo getalenteerd had gezien. Maar de ultieme wraakactie kwam tijdens het gooien van de guarder. » Terwijl Richard zich klaarmaakte om de guarder naar alle vrijgezelle mannen te gooien, stapte William naar voren met het zelfvertrouwen van iemand die perfect geschikt was voor zijn rol.
« Wacht! » riep Lydia wanhopig. « William, je bent niet single. » William keek me aan en toen weer naar Lydia met een mysterieuze glimlach. « Eigenlijk wel. Hannah en ik leren elkaar langzaam kennen. » De bewaker landde recht in zijn handen. Of het geluk was of Richards schot, zal ik nooit weten.
Maar de symboliek ontging niemand, en Lydia in het bijzonder. Volgens de traditie moest William een bewaker plaatsen op het been van degene die het boeket had gevangen. Maar deze jonge nicht, Khloé, was vroeg vertrokken. « Het lijkt erop dat we een vrijwilliger nodig hebben, » kondigde de dj aan. William keek me vragend aan. Ik knikte. De menigte juichte toen ik op een stoel ging zitten, en William knielde voor me neer en schoof de bewaker met een zachtheid die verrassend intiem aanvoelde voor een schijnvertoning.
Het moment zat vol mogelijkheden en ik vroeg me af of de chemie tussen ons niet volkomen nep was. Lydia’s gezicht was een masker van nauwelijks ingehouden woede terwijl ze toekeek hoe haar eenzame, zielige zus het middelpunt van positieve aandacht werd op haar eigen bruiloft. Toen de avond ten einde liep en de gasten begonnen te vertrekken, begeleidde William me naar mijn auto.
De parkeerplaats was stil, weg van de waakzame ogen van de bruiloftsgasten en mijn familie. « Dank je wel, » zei ik, eindelijk alleen met hem. « Ik weet dat het vanavond maar een spelletje was, maar je hebt me gered van de meest vernederende ervaring van mijn leven. Waarom denk je dat het maar een spelletje was? » vroeg hij met een serieuze blik. Mijn hart zonk in mijn schoenen. « Omdat je me niet eens kent. »
« Ik weet genoeg, » zei hij, terwijl hij dichterbij kwam. « Ik weet dat je goed bent, zelfs als mensen het niet verdienen. Ik weet dat je sterk genoeg bent om een nacht van vernedering te overleven zonder terug te vechten. Ik weet dat je van binnen en van buiten prachtig bent. En ik weet dat je zus een idioot is omdat ze niet beseft hoe gelukkig ze is dat ze jou als familielid heeft. »
Ik voelde tranen opwellen, maar deze keer waren ze niet van vernedering. William, ik weet dat het begon als een reddingsoperatie, zei hij, maar ergens tussen de eerste dans en nu voelde het niet meer nep. Hij gaf me een visitekaartje met zijn telefoonnummer in elegant handschrift erop geschreven. Als je me nog eens wilt zien, niet uit wraak, niet om een punt te maken, maar gewoon omdat je het wilt, bel me dan.
Ik nam het kaartje met trillende hand aan. « Wat als ik je vanavond wil bellen? » Hij glimlachte met dezelfde zelfverzekerde glimlach die mijn aandacht had getrokken. « Dan neem ik op. » Drie maanden later waren William en ik officieel een stel. Zes maanden later gingen we samenwonen. Precies een jaar na Lydia’s bruiloft vroeg hij me ten huwelijk in hetzelfde hotel waar we elkaar hadden ontmoet.
Lydia’s reactie op de aankondiging van onze verloving was precies wat ik verwachtte. Mijn zus, die me jarenlang had verteld dat ik niet geschikt was om single te zijn, moest nu toekijken hoe ik mijn bruiloft plande met een man die me duidelijk aanbad en uit een nog rijkere familie kwam dan Richard. Maar echte wraak ging niet over het bewijzen aan Lydia dat ik geen liefde waard was.
Ik besefte dat ik haar goedkeuring niet langer nodig had. Williams respect en oprechte genegenheid lieten me zien wat ik verdiende, en ik zou nooit meer genoegen nemen met minder. Onze bruiloft was bescheidener dan die van Lydia, maar oneindig veel vreugdevoller. In plaats van deze gelegenheid te gebruiken om wie dan ook te vernederen, vierden we het met mensen die echt wilden dat we gelukkig waren.
