Ze begonnen mij angstig aan te kijken.
Op een dinsdagochtend trof ik mevrouw Miranda aan, terwijl ze in de achterkamer waar ik sliep, door mijn spullen aan het rommelen was.
« Zoek je iets? » vroeg ik.
Ze was verrast.
—Sorry… Ik wilde gewoon meer over je weten. We hebben niet eens een foto van je. We weten helemaal niets.
—Ze hadden 10 jaar de tijd om te vragen.
Ze bloosde. Ze stamelde een excuus.
Maar er was iets mis.
Diezelfde avond heb ik mijn eigen spullen nog eens doorgenomen.
En daar was het: het houten kistje met het kruisbeeld van mijn moeder was weg.
Dit kruisbeeld was het enige wat ik meenam toen ik uit het zuiden aankwam. De vrouw die beweerde mijn moeder te zijn, gaf het me voordat ze stierf… en ze fluisterde me toe: « Op een dag zal dit een waarheid onthullen die je verdient. »
Ik heb die nacht niet geslapen.
En de volgende dag deed ik wat ik moest doen: ik ging naar de parochie waar ik als kind was achtergelaten. De priester die me in huis nam, al op leeftijd, keek me aan alsof hij een geest had gezien.
—Jij bent het meisje… degene met de gouden armband. Degene die verdween.
—Welke armband?
Hij stond op, liep naar een oude la… en liet me een babyarmbandje zien, met een naam erin gegraveerd: “Alma V. Miranda.”
Ik verstijfde.
—Maar ze is de dochter van mijn baas, zei ik.
— Nee. Ze was geadopteerd. Jij was de echte dochter van de Miranda’s. De dochter die ze 25 jaar geleden stalen.
Mijn wereld schudde.
Ik? Miranda’s dochter? Dus… wie ben ik echt? En waarom ben ik gestolen?
Het bloed dat zijn « dochter » redde… was het bewijs dat ik zijn echte biologische dochter was.
En de vraag was niet langer of ze de waarheid kenden… maar:
Waarom hebben ze het al die jaren verborgen gehouden?
