Ik omhelsde hem en huilde.
Die dag ontdekte ik een nieuwe kant van mijn zoon. Een groot hart. Een zeldzame volwassenheid. Een vermogen tot empathie dat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Hij hoefde niet te worden geschreeuwd, maar hij had steun nodig.
Dus ging ik terug met hem. We spraken met Chloé en kalmeerden haar. Ik nam het heft in eigen handen: ik was aan de telefoon met organisaties, hielp met administratieve zaken, en leverde af en toe een paar zelfgekookte maaltijden.
Het was niet veel, maar we zijn samen gekomen.
Sinds die dag heb ik mijn zoon nog nooit meer met dezelfde ogen gezien.
Hij is niet langer alleen een tiener die ik vanuit de hoek van zijn oog bekijk; hij is een jongeman waar de wereld al op kan rekenen.
En als ik ooit nog twijfel… zal ik deze dag niet vergeten. De dag dat ik dacht dat hij iets stoms voor me verborgen hield terwijl hij in werkelijkheid iets ongelooflijk moois verborg.
