Hij had geen behoefte aan geschreeuw, maar wel aan steun.
Dus ging ik met hem mee terug. We spraken met Chloé en stelden haar gerust. Ik nam het heft in eigen handen: ik belde organisaties, hielp met administratieve zaken en bezorgde af en toe een paar huisgemaakte maaltijden.
Het stelde niet veel voor, maar we hebben het samen gedaan.
Sinds die dag heb ik nooit meer op dezelfde manier naar mijn zoon gekeken.
Hij is niet langer zomaar een tiener die ik vanuit mijn ooghoek bekijk; hij is een jongeman op wie de wereld al kan rekenen.
En als ik ooit weer twijfel… zal ik deze dag nooit vergeten. De dag dat ik dacht dat hij iets doms voor me verborgen hield, terwijl hij in werkelijkheid iets ongelooflijk moois verborgen hield.
