Toen ik babyluiers in de rugzak van mijn 15-jarige zoon vond, sloeg mijn hart een slag over.
Het was niet normaal. Niet op die leeftijd.
Mijn gedachten raasden door mijn hoofd.
Was dit een grap? Een stomme weddenschap met vrienden? Hield hij iets ernstigs verborgen?
Ik betrapte mezelf erop dat ik me de ergste scenario’s voorstelde. Had hij een kind verwekt? Was hij betrokken bij iets waar ik niets van wist?
Ik had geen identiteitsbewijs, alleen een pak luiers, netjes onderin zijn schooltas gestopt als een goed bewaard geheim. Maar er klopte iets niet; het was een moederinstinct. Dus nam ik een besluit: ik zou hem na school volgen.
De volgende dag vertrok ik vroeg van mijn werk. Ik wachtte hem op voor de school, ver genoeg weg geparkeerd om niet gezien te worden. Hij ging niet rechtstreeks naar huis, zoals hij me had verteld. Hij liep snel en vastberaden de andere kant op.
Ik volgde hem discreet meer dan twintig minuten tot hij stopte voor een klein, onopvallend huis in een rustige buurt aan de andere kant van de stad.
Hij klopte zachtjes en kwam toen binnen alsof hij het gewend was.
Lees verder op de volgende pagina
Mijn hart bonkte.
Hijgend liep ik naar een van de ramen. En wat ik zag… benam me de adem.
Binnen, in de kleine, warme kamer, boog mijn zoon zich over de baby.
Hij tilde hem met indrukwekkende zachtheid op, legde hem op een geïmproviseerde verschoontafel en verschoonde zijn luier met ontwapenende kalmte en zelfvertrouwen.
Ik stond een paar seconden verlamd. Wie was dit kind? Hij? Een vriend?
Maar mijn instinct vertelde me iets anders: ik zag geen paniek in zijn gezicht, maar tederheid, bezorgdheid en verantwoordelijkheidsgevoel.
Ik haalde diep adem en klopte op de deur.
Een jonge vrouw, niet ouder dan hij, deed de deur open. Ze zag er uitgeput uit, met donkere kringen onder haar ogen, maar ook een glimp van verbazing – en angst – toen ze me zag.
Achter haar bleef mijn zoon stokstijf staan. Er verscheen plotseling een bezorgde blik in zijn ogen.
“Mam… alsjeblieft… ik kan het uitleggen,” fluisterde hij.
Wij drieën zaten in de kleine woonkamer, terwijl de baby in zijn bedje zat te brabbelen.
Hij vertelde mij alles.
