vrouw en zijn kind.
De volgende dag kocht ik discreet een mooie lijst en hing Linda’s foto in de woonkamer. Ik fluisterde tegen Daniel: « Je moeder zou trots zijn » toen hij het zag. Je geeft je eigen kind nu de kracht die zij jou gaf. Hij huilde als een jongen in mijn armen en barstte in tranen uit.
Vanaf dat moment vertrok Daniel ‘s nachts niet meer.
In plaats daarvan vertrouwde hij Helen toe en vertelde anekdotes over zijn moeder. Om de oma te eren die Nora nooit zal ontmoeten, besloten ze haar allemaal de tweede naam Linda te geven.
Ik bleef nog een paar maanden en was getuige van de groei van hun kleine gezin. Daniel begeleidde me naar de bushalte toen het tijd was om terug te gaan naar Kansas. « Dank je wel, mam, dat je me hebt geholpen haar levend te houden in mijn hart, » mompelde hij terwijl hij mijn hand vasthield.
Ondanks mijn tranen grijnsde ik. Daniel, je bent een goed mens. Bovendien denk ik dat Linda naar je grijnst.
Naarmate Nora ouder wordt, zal ze uiteindelijk leren over de oma die alles opgaf voor haar kinderen. En met warmte in mijn hart ging ik, mevrouw Margaret, terug naar mijn slaperige gehucht, ervan overtuigd dat liefde – tussen generaties, tussen moeder en kind – altijd de vonk zal zijn die een gezin brandende houdt.
