En toen kwam de onthulling die hij verborgen had gehouden: hij was mijn halfbroer. Mijn vader had een tweede leven in deze stad geleid, een leven waar ik tot nu toe niets van wist.
Nikolas legde uit dat hun moeder ooit een korte relatie met mijn vader had gehad. Hoewel het uit schuldgevoel eindigde, kwam mijn vader vaak terug, niet alleen voor het uitzicht, maar ook om in stilte deel uit te maken van Nikolas’ leven.
Mijn vader had dit deel van zichzelf verborgen gehouden voor mij en mijn moeder, en terwijl ik verbijsterd zat te kijken naar het verraad, vertelde Nikolas hoe diep onze vader over mij had gesproken. « Hij zei altijd dat jij zijn hart was, » zei hij. Ik wist niet of ik me vereerd of gekwetst moest voelen, misschien allebei.
Uiteindelijk besloot ik het mijn moeder niet te vertellen. Ik liet haar de versie van hem houden waar ze zo van hield. Maar ik bleef contact houden met Nikolas. Hij was niet de schuldige.
Het strandhuis, ooit een plek vol geheimen, werd een plek van verbinding. Twee vreemden, broers en zussen, zaten aan de oceaan en deelden verdriet, waarheid en de vreemde band van het feit dat ze door dezelfde man waren opgevoed, in twee totaal verschillende werelden.
