Marks hart was verscheurd. Hij en Emily hadden jarenlang geprobeerd een kind te krijgen, dokters, behandelingen en verpletterende teleurstellingen doorstaan. Gedurende dit alles had Emily nooit iets over haar verleden gezegd. De onthulling voelde als verraad, maar ook als een glimp van een hoofdstuk uit Emily’s leven dat ze verborgen had gehouden, misschien uit schaamte of angst.
Sarah bood Mark de kans om Lily te ontmoeten. Ze sprak vol warmte over de jonge vrouw, over haar vriendelijkheid, haar glimlach, hoezeer ze haar aan Emily deed denken. Maar Mark aarzelde.
De gedachte aan een ontmoeting met Lily bracht tegenstrijdige gevoelens teweeg.
Een deel van hem voelde zich tot haar aangetrokken, deze band met de vrouw van wie hij hield en die hij verloren had. Maar een ander deel was gevuld met onzekerheid. Hoe kon hij haar zonder wrok onder ogen komen? Zou hij haar ooit kunnen aankijken zonder de pijn te voelen van het geheim dat Emilie had bewaard?
In zijn brief schreef Marc eerlijk: hij wist niet wat hij moest doen. Hij wilde leiding, een gevoel van richting. Moest hij dit nieuwe hoofdstuk openen, het meisje ontmoeten waar zijn vrouw hem nooit over had verteld, of het verleden intact laten en zichzelf zo beschermen tegen verdere pijn?
Zijn verdriet, verwarring en verlangen sijpelden door elk woord heen. « Ik weet niet of ik Lily ooit nog zal kunnen zien zonder de schaduw van die waarheid tussen ons, » gaf hij toe. « Maar misschien, heel misschien… is haar ontmoeten de enige manier waarop ik Emily echt zal begrijpen en zal beginnen te genezen. »
