Wat deze ontdekking zo ontroerend maakt, is niet het antwoord (dat we overigens nog steeds niet hebben), maar de reis die we hebben afgelegd om het te vinden. De gesprekken, de aannames, de herinneringen die worden opgeroepen… Als een schattenjacht door de eeuwen heen, een gesprek dat van keuken naar keuken, van herinnering naar herinnering springt.
In een wereld waar alles snel gaat, waar we meer weggooien dan bewaren, kan het tegenkomen van een object dat even banaal als intrigerend is, een uitnodiging zijn om te vertragen. Om te observeren. Om je af te vragen waar het vandaan komt, wie het heeft gebruikt en waarom het er vandaag de dag nog steeds is.
Een eindeloos raadsel… en dat is prima.
Wat als het beste aan dit verhaal uiteindelijk was dat er geen einde was? Dat dit raster een mysterie blijft, een anekdote om te vertellen tijdens etentjes met vrienden, een knipoog uit het verleden die in het heden is geglipt? Als een metalen Proust-madeleine herinnert het ons eraan dat objecten soms niet slechts één doel dienen. Ze verbinden ons simpelweg.
