« Ze zal binnen een paar dagen bezwijken, » lachte hij. « We zullen de nepberichten openbaar maken, beweren dat ze vreemdging, en tegen de tijd dat we voor de rechter staan, is ze geruïneerd. Ze heeft geen vechtlust meer. »
Henri lachte en vroeg: « En wat als ze jou verrast? »
“Dat zal ze niet doen,” antwoordde Dorian vol vertrouwen.
Elara herhaalde zijn woorden keer op keer. Ze huilde niet. Ze werd niet woedend. Ze stuurde het dossier rechtstreeks naar haar advocaat in Parijs. Het antwoord kwam binnen enkele minuten. « We beginnen onmiddellijk, » zei hij.
De eerste aanval was subtiel. Via een anonieme holding startte ze een rechtszaak tegen een van Dorians ondernemingen. Het was een ingrijpende ingreep in zijn financiën, die zijn illusie van onoverwinnelijkheid aan het wankelen bracht. Hij smeet de documenten op tafel toen hij ze las, zijn kaken stijf op elkaar. Die avond probeerde hij haar avondeten te koken, probeerde hij haar te charmeren met kleine grapjes, alsof vriendelijkheid de onrust die zich over zijn imperium verspreidde, kon wegnemen. Ze luisterde alleen maar, haar uitdrukking kalm.
Twee dagen later, terwijl Dorian in een appartement verbleef waarvan ze al lang op de hoogte was voordat hij het wist, vroeg Elara de scheiding aan. Haar bewijs was vernietigend: opnames van zijn plannen, documentatie van geheime transacties, bewijs van poging tot smaad. Een gerechtelijk bevel bevroor hun eigendommen, waardoor het voor hem onmogelijk werd om zonder haar toestemming activa te verduisteren.
